O uzun yolların ardında bıraktığın an
Gülüşlerin hüzünlere dönüştüğü andı
Ardından yüreğim kor ateşler gibi yandı
Anladım ki sensiz hayat artık bana haramdı


Umutlarım yaprak yaprak döküldü kuru ağacımdan
Oysa bedenim baharı yaşamamıştı
Kışın dondurucu soğuğuna yenildi yüreğim
Güneş bile dargındı doğmuyordu senin ardından


Dört duvar arasında sıkışıp kaldım
Öylece mazideki o güzel günlere daldım
Ömrümüz boyunca böyle sürecek sandım
Sen gittin ben ise olmayacak rüyaya aldandım


Sonunu bile bile bana ümitler verdin
Yalan yanlış sözlerle huzuru önüme serdin
Ben bilemedim ki oysa sen bana hep kederdin
Sen gittin masum çiçeklerimi kurutup derdin


Keşke bir umut ışığı olsaydın
Karanlık dünyama girip dolsaydın
Dermansız derdimin çarelerini bulsaydın
Gelip de dönmeyecek gibi kalsaydın

İflah olmaz artık yüreğim günden güne tükenirim
Toprağa düşen çiğ damlasına dönüşüp eririm
Kefenim başucumda azrailimi beklerim
Sen gittin ismini anarak son nefesimi veririm


Nesrin Önem Demir
29 05 2015