hayatımın romanını yazmak istedim
vazgeçtim,
bilinmedi, bilinmesin de
mısralara döktüm içimi
okuyan alsın diye,hayat demini

kırılan bendim
ders almazcasına
duygular, zevkler, gelecek, istikbal, benden aileme
çevremdekiler, bilmese de !
ne yarandım eşe, evlada ne de babaya, kardeşe
hayat; söyle ben mi yanlışım, hata nerde

yapamıyorum (!)
şayet haksızlık hakkımsa bile
razı olurum, ya değilse
yakışmaz mı haklısın demek bir kere


anladım ama...
kaçtı tren gelmez geriye
heyhat !
"ey be oğlum mustafa hiç mi anlamadın"
millet olmuş hep bana
bu seven yürek olduğu sürece sende
hak edersin elbet sen
sürünmeyi de

anlayamadığın yıllara
takılıp kalma
işin doğası tamamda
vallahi var ya orası hiç çıkmıyor aklımda


Bazen dedim....
yalan yok diyecektim, hep bana!
oğlum; "değil senin harcın boş versene"
bir halk eden bilir birde ben
doğruluk ama her şeye rağmen doğruluk
fıtratımda


Mustafa Yılmaz (sertesenyel)
2015/Ankara

]