tut beni İstanbul !







etekleri tutuşan bir dalgayım ayaklarına
tenim tuzdan
terim süzgeçten geçmiş bir anason misâli
gövdesinden düşmüş onlarca nefes ile vuruyorum kıyılarına


yüreğimde yarım çıkmış bir güneş sıcaklığının puslu izi
ruhumdaysa serin sularında volta atan kırık bir ışık
içimin duvarları doluyor tıka basa
ve göğsümün kanatlarında bir melek uğultusu
varamıyorum yarına

ah İstanbul !
annem kokan tepelerine az yaslanmadım
az ağlamadım yalnızlık döken tavan aralarında
umudu bitmişlerin köprüsünden her geçtiğimde
aklımda binbir gece
bitmek bilmeyen binlerce hikâye


sen sahipsiz sokaklarımın adressiz kapılarına bırak neyin varsa
zamanla düşer
vakti gelince toplarım emânetlerini



şimdi bir karıncanın adımlarına gölgeyim
yolum boyumdan çokk uzun !




istanbul ,
tuttuğun elimi yutmadan önce bırak olur mu ?




25/05/2015
14;23
eMİNeYZAMAN