Ağlayan bir sisti zaman
Avuçlarımıza renksiz ve soğuk
Damlacıklar bırakan...

Birçok iskele gördüm
Hayal meyal seçilen
Hepsinde sessiz insanlar vardı
Bir şeyleri bekleyen...

Ne mavisi solmuş denizde bir dalga
Ne ağaçlarda taze bir dal var
İklim susmuş buralarda
Kıyılarda uyumuş kayalar...

Gitmek için sabırsızlanan
Yolcu bekleyenin halinden ne anlar
Hayli yaşlı bir gemi uzakta duruyor
Kimsenin haberi yok
İçinde herkesin alın yazısını taşıdığından...

Hala bekliyor, bekliyor insanlar...

Cellad masumiyetinde geçiyor zaman
Gözlerde ışığı sönmüş kırık dökük yıldızlar
Eski kitapların arasında koklanmadan kuruyan
O şahane güller tazelenip saçılıyor etrafa
Gökyüzünün buğulu mavisine karışıyor yürekler
Hayat son nefesini veriyor
Eski bir hatıranın kucağında...

Esra TÜRKER KONUK - 21- MAYIS- İKİBİNONBEŞ