Yalnızlık çoğaltmasaydı beni
Acı büyümezdi bu kadar
Gölgeleri kadar yakındım her insana
Yağmur devrilirdi ardımsıra
Ben yürürken ateş düşerdi ormanına zulmün
Şimdi kavradığım her şey yitiriyor özünü
Bir duvar var önünde arkasında ölüm
Kalbim durmadan beni zehirliyor
Puslu seslerle uyanıyorum uykudan
Ölümden önce aşk vuruyor beni
Yüzümü yıkarken parçalanıyor aynada suretim
Bir taş gibi düşüyorum düzenin başına
Dağları emziren benim anamdır
Zalimden öc alacak çocuklar büyütür koynunda
Ateşi ve sabrı ondan öğrendim
Var olmanın mührüyüm ölümün kapısında
Çarmıha ilk ben gerildim İsa’dan önce
Basına dağıtılan robot resimler bana benziyor
Gıyaben yargılandım hayata karşı
Vakitsiz ecel şarkıları öğrendim
Polis sirenlerine karışan aşklar öldürdüm
Aşkın bir numaralı sanığıyım
Unutuldu unutulmaz sandıklarım
Fırladım sokaklara cebimde kibrit
Saat bire beş kala İzmir’i yaktım