Ömrü aşk hayatımda
"umurum" olanlar
neden hep umursuz kaldı bana?
Neden?
Yahu......,
bir kez olsun,
bu kez olsun,
farklı olsun,
benim de
kalıcı-sahici
bir "umurum" olsun diye,
hiç uslanmadım bak;
yine sevginin
bu zehrinden gönüllü aldım.
Yandım!
Heyhat, yandım!
Bu arsız ve yorğun yüreğime
yine ağır yük aldım.
Ne çare
yine de umursuz kaldım.
Ben yandım ki,
beter yandım...
Oysa ki;
ilk masumiyetimin naçar ve yoksul
çıkmazlarından beri
küçücük bir meyve için,
asla kırmadım,
İncitmedim hiç bir dalı.
Yalan ve bencillikle
ziyan etmedim ki ben
ne elmayı ne narı !
Bundan dolayıdır sebep;
hep ben kurtlar sofrasında,
hep ben nişanğahlar aynasındayım....
Bölük pörçük
hâyâl/in esintilenir,
mum alevi gibi titrer ay’ın şavkında,
bense suluyorum hep
sonbaharda savrulan ölü çiçekleri
kekremsi acı gözyaşlarımla.
O yaşlar ki
ömrümün her deminde,
özlemimde
hem yaz’ında
hem kış’ında
ayazında.
Canan’ın edası ve işvesi
bu bitmeyen senfoninin
kırık sazındaki
bir ara nağme gibi
ben düşüyorum hep ah’u zar’a..
Notası silik,
nakaratı bildik:
《Ahhhh, eyvah!
Yinemi düştüm "nar"a?》
Ben yine kurtlar sofrasında!
Ben yine nişanğahlar aynasında!
Bak, yoksun!
İşte yoksun!
Yoksun işte yoksun!!!
İnatçı gölgem gibi yürüyor yine
aşk,
pusuda.
Kâh önümde,
kâh ardımda....
Ne zor izdivaçmış be arkadaş?
Bir türlü giremedik,
giremedik biz kol-kola.
Bir göz menzilindeki
ufuk çizgisi gibi
hedef tutmuşum hep "sevgi"yi.
"İmkânsız" oklarıyla
delik deşik olsada yüreğim,
inadına yürüdüğümdendir.
Kurtlar sofrasında
nişanğâhlar aynasındayım.
İşte sen yoksun!
Sen yoksun!
Sen "yok"sun ya......,
ben bu yüzden
"acı"nın hedef tahtasında
puşt belirsizliğin nişanğâh aynasında
uslanmaz sevdaların
zulasındayım....

09/10:10:2014
Saat:04:00/17:00.