saklamanın alemi yok,
ağlıyorum artık.
ağlıyorum ya...
ağlamak marifettir zaten.
işte yine gece.
gecenin karanlığı bütün alemi yuttu da,
beni bir türlü örtemedi.
uyku mu?
evet bir zamanlar bende uyurdum,
bende güler,sevinirdim,
ufacık birşeyden mutlu olmayı bende bilirdim,
sen b eni ağlatmadan önce.

sen beni ağlatmadan önce sevdiğim,
gözyaşi nedir bilmezdi gözlerim,
hüzün nedir bilmezdi yüreğim...

biz konuşmazdık zaten,
gözlerimiz anlaşırdı.
ama gözyaşlarım artık bitti,kurudu.
işte şimdi
gönlüm ağlıyor...
seni sevmiyorum,
seni istemiyorum,
seni unuttum diyemiyorum işte...

kır çiçekleri uyurkende kokar ya,
sevginde öyle hüküm sürüyor bende.
sen yanımda olmasan da,
bana bakmasan bile,
ben o engin sevgimi atamadım,attığın gibi...
uyuttum bir köşede sadece ,
olurda gelir bir gün uyandırırsın diye.
gözlerimi yumup ellerimi açtım
GEL...

içimdeki hasret ısıtmıyor,
sensiz bu üşüyen yüreğimi.
demekki bu kadar hasret bile yetmiyor.
ama biliyorum,
yüklendiğim bu sensizlik yükü,
bir gün hafifleyecek.
o zaman ümit deryasının,
gariban balıkçısı olmaktan kurtulacağım.
koca koca,devasa teknelerle açılacağım,
SENLİ HAYELLERE SENİNLE,
o sıcacık ellerinle,yüreğinle...
çünkü aşkın ışıkları ilk defa seninle sızdı bu karanlığa,
seninle aydınlandı karanlık yüreğim,
GEL...
gelde,anka kuşu misali
yeniden doğalım küllerimizle...
YARINLARIMIZI YARASALARA YAR ETMEYELİM...