Kalemin şahitliğinde
kaf, lâm mim...


seni düşünürüm Vera,
vagon vagon acıların sicim sicim
damıtıldığı coğrafyalarda
şâh damarımda acıyan yanımın iniltisiyle..

yeter, ettiğin bu dilberî bakışlık!
ey nazlı Vera..
bak acının törpeleyen kâhrı bile gark oldu
yükselen âhûzarımızın nidasında
yerle yeksen oldu..

âh insanlık bile sırtından vuruldu
öyle masumane, öyle sabice
yüzüstü kapaklanmış yerde Gâzze’de
infilak ediyor bağrımızda gözyaşlarımız
içimizde bir değil bin âhın katli kopuyor
kanayan Şam’da..

âh adem ve dem,
gamsız avâre gönül serkeşliğinde
merhametin bile lime lime
iğfal edildiği bu coğrafyada
ki durmadan kanar içimiz,
âhû giryân ile şâh damarımızda..

bir asırdır
bu mahzûn türkü,
hem sinemizi kemiriyor hem de içimizi deşiyor
yüreğimizin telleri koptu Senden sonra
ikbali ne zaman bu vuslâtın,
ne zaman Vera..?

Seni bırakalı
sünnetini bırakalı
tüm iklimler yitirdi asudeliğini bizde
rengi kaçtı kûbbemizin kanayan Halep’te,
ölümün bile güzel gördüldüğü Arakan’da..
küstü gök mavimiz, intizârı var
hava kan kızılına çalar herdem Senden sonra
iğfalliğin çehresi serseri bir kuş misali,
musalla olmuş uçar semamızda
ibresi acıya dönüktür hüznümüzün
acının deminde..
vuslât perdesinin çekilmesi ne ara,
ne ara Vera..?

zulmün işgalinde ehil potinleriyle ezildi,
masumane çocuklarımızın
nektar tadındaki turuncu gülüşleri.
Bağdat’da, gaddar mermileri
göğüslerini deşip geçti kadınlarımızın.
Filistinli kızlarımızın ömrü baharında
çeyizlerinde asılı kaldı düşleri
ki, daha yirmi yaşın düşgazırlığında
bir kere nasip olamamışken
gülleri, beybunleri koklamak narin ellerinde..
soldular... soldurdular güllerimizi...

topraklarımızı, çocuklarımızı,
güllerimizi koruyamadık
koruyamadık Vera..!

kolumuzu, kanadımızı kırdılar Gâzze’de
Kahire kâhır kokuyor Vera
lotusluğunu yitirdi Yûsuf’tan sonra
Akıyor Şam sokaklarında,
oluk oluk kanlarımız
mezbahaya çevirdiler kentlerimizi
âh... âh Vera...
can evimizden vurulduk
şimdi, bir değil bin Hira bekleyişinde

sahi küstün mü bize, ey nazlı Vera..?
bak, boynu bükülmüş ümmetin
zulmün kıskacında
zalimlerin kemreye şahlanmış girdabında
fokur fokur kaynıyor kalleşlik ladesinin
ihanet ve zulüm kıskacı..
ifşa ediyor kendini en kanayan yaramızda.
bağrımız patladı patlayacak!
daha kaç âhın kıyameti kopacak
içimizdeki Nûh’un tufanında.
kaç zaman salınır Yûsuf’umuz kuyudan kuyua
And olsun! matemde giryândır yokluğun Vera..!

Seni bırakalı
sünnetini bırakalı
tüm iklimler yitirdi asudeliğini bizde
rengi kaçtı kûbbemizin kanayan Halep’te,
ölümün bile güzel gördüldüğü Arakan’da..
küstü gök mavimiz,intizârı var Şam’da
ikbali ne zaman bu vuslâtın,
ne zaman Vera..?

Veli Râbbike fasbir..
âh Vera...

Uğur Ali İmrân