ah aleksandra ah hiç bitiremedim bizi
sen diye diye bitirdim kendimi
biz biteli yıllar oldu
bende hala ayrılığımız dün gibi taze çay gibi demli
gençlik bitti mecalim kalmadı
çok sevdiğim digor bitti bende
bir bizi bitiremedim aleksandra yalnızca bizi

digor’a gitmeyeli yıllar oldu
dostlarımın yüzlerini tanımıyorum hepsi değişmiş
çoluk çocuğa karışanlar
evlendikten sonra taşınıp gidenler olmuş
bir bülent kaldı hayatımda onunda saçları ağarmış
anam yüzümün şekline hasret kalmış
mahaleli hep anamın sabrını zorluyor
boş ver o hayırsızı
mecnun oldu oğlun kafayı yedi diye takılıyorlarmış

babam hala ilk günkü gibi kızgın bana
daha siniri geçmemiş
bir gâvura sattı bizi
töre ve tabulara karşı çıktı o hayırsız diye
hep kendi kendine söyleniyormuş

kimse iyi bilmiyor beni
kimine göre berduş biriyim,kimine göre iyi
bir bülent kaldı benim halimden anlayan
benimle aynı hicranı yaşayan
dertlerime ortak olan,aynı dertle içi kanayan

gerisi bir alem olmuş benim derdime
kimi gülüyor kimi ise ağlıyor halime
bazısı ya yazıktır adam çöktü gitti diyor
bazısı da ardımda sallıyor berduş sarhoş
ne gelse dillerine

ama ben
ben kanayan kubbeler inşa ediyorum her daim
dilime doladığım hüzam sözlerle
kara mürekkebi kan kızılına çeviriyorum dökünce dizlere
kınıyorum derbeder halimi arada bir kendimce
gömüyorum kafayı sensizliğin ölüm sessizliğine
koynuma aldığım gözlerinle uyuyorum her gece
sıkı sıkı sarılyorum hayaline henüz günah okşamayan ellerimle
oda çare olmuyor mülteci isteklerime

hayat dail isteklerim o zaman bitmişti sen benden gidince
sensizlik yazımı kışa çevirdi
havam sabit kara kış güneşsiz zembheri
aynada gördüğüm sensiz ağaran saçlarım
her gün biraz daha tüketiyor beni
tek rüyalarımda gördüğüm gülcemalin teselli ediyor
dindiriyor kanayan içerimi

ah aleksandra ah çiğneyemediğim yasağım
giremediğim cennetim
gençliğimin anlamı ve acısı
daha ne kadar janlayacak böyle senden ayrı ciğerimin sancısı


Mehmet kılıçel