önce güneş gözlerini kaçırdı benden.
sonrası karanlık. dik alası hem de.

ben bir sığıntı evinin annesizliği.
tuzla yoğurulmuş yaraların, bağlanmamış kabuğu.
kefeni dikilmiş yaşamların, ölüme uzanan çığlığı.
ağır kokular saklı uçkurların çözülmüş mahremi.
sevinçlerin ipe asılı bedenleri.
ben yetimlik. ben kimsesizlik.

okul çağında anne olmanın yükü omuzlarımda.
çocukluğum, bir töre’nin acımasızlığında kaybetmenin fotoğrafı.
aklım ermezken, vücuduma.korkarken.
bir yabancının vücudunda kayboluşum.
ağrıyan kızlığım, çocukluğum.

ben kaldırımlarım sürüklediği,
köhne evlerin nazlı güzelliği.
uçuruma itilmiş yaşamların hazin sessizliği.
esamem nedir bilinmez. farketmez.
ben üç katlı bir evin, satılan kaderi.
yaratılıştan muazzam varlığımın,
kaç paraysa ederi.

sonra ben,
yaş dinlemeksizin, yetimliğin ağrısı.
yitirilen bir göğüs, bir koku, bir cenneti ala’nın
anne yüzlü sızısı.
ben uçurtma mevsiminde,
arkadaşlarıyla babalarını seyreden çocuk.
imrenen çocuk.
bir kaldırımın üstünde
üşümeye aldırmaksızın
imkansızı bekleyen çocuk.

kuşlar gelir geçer,
hayat biter bir gün.
her bir isim bir hikaye bırakır ardından.
kimi tebessümler rafa kaldırılır sonsuza dek.
kimi sevinçler tuzla buz edilir.
her gülüşünün ardında bir hikaye gizleyen bedenler,
aslında bana benzerler.
ben acının ta kendisi.
kalbi.
yatağım insan kafesi.
döşeğim çocuk sinesi.
benim adım acı.
düşmanım
gül rengi.

- Abdullah Cemek