Karanlık bir gece yarısı
Sokaklar bomboş ve sessiz
Camların buğusu kapatmış karanlığı
İçimdeki buharla karışmış adeta
Dönüp duruyorum yatağın içinde
Gözlerde zerre uyku yok iken
Gece inatlaşır gibi sabah olmuyordu


Gözlerim tavanın uç noktalarını izliyor
Aklım ise durmadan beynime hükmediyordu
Filim şeridi gibi geçiyordu anılar gözümden
Engel olamıyordum yokluyordu tek tek
Döndükçe etrafıma kalbimi acıtırken
Alın yazımın sayfalarını çevirdikçe bitmiyordu
Apaçık anlamıştım bu gece sabah olmuyordu


Ansızın fırlayıp kalktım yatağımdan
Bir yudum su yudumladım zehir gibiydi
Camların buğusuna uzandı elim sildim
Ay bile yoktu gökyüzünde arkadaş
Kara bulutlar donatmıştı her tarafı
Kirpiklerim batıyordu gözüme uykusuzken
Gece arkadaşımdı adeta bir sabah olmuyordu


Herkes mışıl mışıl uyurken yatağında
Ben ise pinekliyordum canım kenarında
Bir damla huzur için kimse yoktu yanımda
Gecem arkadaş sabah ise panzehirimdi kanımda
Gözlerim bana tutsak olmuştu o anımda
Zavallı bedenim yorgun halsiz durumdayken
Kaderim gibi güneş de dargındı bana sabah olmuyordu


Nesrin Önem Demir
05. 05. 2015