insan özet olarak gelişen
eşkiya dağlar mı böyle büyüdüğüm

parmaklarındaki nehirle uyumlu çift oluşturuyorsun
dönüşsüz düşlere köprüler kuruyorsun
yılkı atıyız hepimiz sessizliğe kişneyen
uysallaşmış göl sahili
akarsuların küs aktığı
yüreğinizdeki şiir kapı açık mı bari
ardına kadar

cömert bir kara parçası en son arkadaş
ister daya sırtını
ister sarıl yat

ne yağmurun ayak sesi kalır bahçenizde
ne de çatınızda bulutun nefesi
çıkaramaz yalnızlığı tenden hiçbir temizlik maddesi
düşbozumunu arıta hangi su

senin dalların bana benziyor, ayrıç
ve kırılgan
odana koyduğum parantez durmuyor
yerli yerinde

güz yapraklarıyla tıkanan kır çeşmesiyim
ne yolum bilinir ne de suyum
yitik bir derenin şırıltısıyım artık!

Velicem Yılmaz
28 02 2008/Ankara