Bir ağıt mı
Yoksa protest bir müzik mi bu dinlediğim türkü
Dilini bilmesem de
Ruhumu ufalayan bu hüzün neyin nesi

Bazen
Ne kadar söylense de yerini bulmaz mısralar
İşte öyle bir andayım...
Bir kitabın orta yerinden başlatıyorum hayatımı
Okunmuş sayfaları çocukluğum sayıyor
Hatırlamayı beklemeden yırtıyorum alel acele
Çünkü;
Anlatması güç yazması illegal sayılıyor dilimizde

Artık sorguluyorum zaman aşımı yıllarımı
O zaman baş kaldırıyor en insan yanım
İşlediğim suçları itiraf ediyor
İçimi döküyorum geceye...
Nedenler birikiyor öbek öbek zihnimde
Ve haksızlıkların üzerini çiziyorum özenle

Hep böyle olmadı mı
Anlattıkları masallara inandırmadı mı büyükler
O yüzden hep mutlu sonlara alışıp
Gerçeklere kör bakarak
Yanlışları doğru diye asmadık mı ufkumuza

Mesela gizli saklı aşık olduk
Şöyle göğsümüzü gere gere tutamadık sevdiğimizin elini
Korkularla zincirliydi yüreğimiz
Ayıptı...
Günahtı...
Namusun elden gideceği varsayımı nakıştı beynimizde
Baba tembihi idi "şapkamı öne eğdirmeyin" lafı güzafı
Kimseye açamadığımız kalbimizi ağaçlara çizerdik gizlice

Düğününe gittiğimiz komşunun önemliydi mezhebi
Yenmezdi yemeği abdestsiz şüphesiyle
Ta o zamanlar öğretilmişti ötekiler
Hiç bir zaman demediler "Aynı Tanrının eşit çocuklarıyız" diye
Söylemediler" insanların memleketi dünyadır" diye
"Gavur" belledik aynı dinden olmayanı
Böyle çaldılar
Ufak ufak yok ettiler çocukluğumuzu

Zordu hurafelerle büyümek
Bağnaz tabularla yetişkinliğe yürümek

Birleşen ellerimizi ayırarak fikrimizi tırpanladılar
Düşman kesildi birbirine bakan kapılar
Sağımızı
Solumuzu yumruklarımız havadayken öğrendik
Nifak serptiler aynı toprağa tebessümle bakan yüzlerimize
Bilmediğimiz gitmediğimiz ülkelerin bayrakları savaştı meydanlarda
Kan dökerek barışı
İşkenceyle fikirleri tutsak ettik özgürlük adına

Artık kimin ne düşüneceğinin hesabı yok lügatım da
Kendi doğrularım hedefimin aynası
Ki bu ayna
İlla insan
İlla aşk

Dilek USTA