Yar

Bu karamsarlık,içindeki volkanın anlayacağı bir şey değil.
Mağrur gözlerinin bileklerimde yutkunması gibi
duyumsadığın sessizlikte ağlıyordum yar.
Kolay olmayan ellerin ve gözlerin damarlarımda geziniyordu
Cesaret edemedim.
Seni oradan çıkartmaya yürek yediremedim.
Çünkü ben her umutlarıma aşk diye iç geçirirken
her gün yaşamıyordum zaten.
Dün dünde kayboluyordu
kayıp oluyordu da yarına ışık yetmiyordu
Bir gün karanlık ayazla geliyor
Diğer gün umutsuzlukla
Her gün tek temennim ayaz oluyordu.
Çünkü yar,
hayallerine umutsuzluk kaçan rüya göremez.
Yani seni,
yani bizi hissedemez.
Bu bölümü hayatımdan kesip haykırmayı istedim
Sonra kaçıp kurtulmayı
ve eski hazanı avuçlarıma bırakmanı hissettim.
Mevsimsiz bir anı değildik biz
seninle en güzel portre
en güzel sahne
en güzel iki insandık
keşke rollerimiz farklı olsaydı da o zaman
bu karamsarlığımı içindeki volkan anlayabilirdi.