Perişan bir yalnızlık; bir çınar gölgesinde,
Yıkılmış bir adam var, bitkin bir ney sesinde...

Ney, hüznü de üflüyor adamın yüreğinden
Hüzün kaderi olmuş, üflenmekle bitmiyor.
Bir kara bulut çökmüş, gitmiyor da gitmiyor...
Bir yanda için için yanan yalnız bir yürek,
Bir yanda hiç bitmeyen tükenmeyen bir özlem...

Uzakta bir yavru kuş yuvasından düşüyor
Yıldızlar sensiz kalmış; gözlerim çok üşüyor...

Bir akşam vakti gel de, tutuver ellerimden,
Yaşat bana bir daha eflâtun akşamları;
Gözlerin buğulansın gözlerimin içinde,
Elinin sıcaklığı avuçlarıma dolsun,
Tükensin sensizliğin o kahreden sancısı,
Bir kez daha yaşayım, varsın hepsi düş olsun...

Bir çan sesi, bir ezan, bir rüzgâr ıslık çaldı,
Gün zulmete dönerken, zaman yokluğa daldı...

Şimdi çâresizlik var çiseleyen yağmurda,
Yüreğime ümitsiz bir karanlık yağıyor.
Bu, bir teslim oluştur kaderin öfkesine,
Hayat, göz pınarlarma tuzlu yaşlar yığıyor....

Bir günahkâr Tanrıdan af diledi, diz çöktü,
Bu ilkbahar kirazlar, çok erken çiçek döktü...

Ünal Beşkese