Ey Şark’ın Evladı!

Sen ki;
Su ile toprak dalaşında çamur
Tebriz’in güneşinde ayçiçeği
Yedidüveli inleten nal sesleri

Sen ki;
Cennet müjdeleyicisinden bir ümmet
Kuşaktan kuşağına eder himmet

Sen ki;
Boynunda kefeniyle gezen
Koynunda Yasin-i Şerif’i yoldaş eden
Ölümü ölümsüzlük bilen

Sen ki;
Dönümü kan pahasına coğrafya biçen
Atasına rahmet dileyen Rahman’dan
Mabedinde Ezan-ı Muhammed’le inleyen

Sen ki;
Ayakları altında cennet serili anadan türeyen
Babanın nasırlı ellerinde ekmek tüketen
Haram sofrasında bulunmayan
Helal sofrasından nefis doyuran

Sen ki;
Kurda kuzuyu biletmeyen
Aslanı çakala boğdurtmayan

Sen ki;
Çölleri Leyla diye seven
Gözleri Yusuf’la sınanan Yakup
Sözleri Mevla’ya uzanan Celaleddin

Sen ki;
Yerle gök arasında doğurulan
Düştüğü yerde kendinden doğrulan

Sen ki;
Düşmanın dostluğuyla savrulan
Dostun düşmanlığıyla vurulan

Sen ki;
Komşusu aç iken tokluk nedir bilmeyen
Günah kapısında tövbe suyuyla yıkanan

Sen ki;
Esaretten kurtuluşa çağrılan
Kurtuluştan özgürlüğe kanat süren
Gökyüzünde bir pervane bir semazen

Sen ki;
Ey Şark’ın evladı!
Bu toprağın bağrında birer sedef.

Sorarım sana;
Bu garplılaşmak niye?
Bu yabancılaşmak kime?

Şark’ın padişahı olmak dururken
Garb’ın soytarısı olmak da neyin nesi?