Yine sensindir özünden ayrı kalan. O seni düşünmezken, sen yalnızlığına varırsın, incitirsin başkalarını. O yoksa hiç kimse yoktur, gecende, gündüzünde, açlığında, tokluğunda, su içmelerinde de bir tek sen kalırsın. Yalnızlık seni yorana dek, onsuz ve onunla yaşarsın her anını. Duyduğun müzikler, giydiğin siyah gömlekler, her şey onu hatırlatır. Gözyaşlarını sildiğin mendilin bile siyah olmadığına kahredersin. Onun sevdiği gibi olmadığından. Oysa o yoktur artık. Senin için her an, her yerde yaşadığın, hak etmediğin yalnızlığın bile çoktur ona. Sen böyle düşünürsün, arada bir gördüğün dostlarından da duyduğun budur. Sevgin mi fazla gelmiştir ona. Fazla mı tüketmişsindir her şeyini ve bu mudur onu sıkan şey. Ne çok sorular birikir kendinde. Sadece onun olmak mıdır, bir yerden sonra aşkı bitiren. Sadece onunsundur, her şeyinle, düşlerinle. O ise başkalarına ait aşklar peşindedir, neden? Ne kadar saçmadır (!) bir ömür boyu biriyle olmak isteği. Ve aşktan sonra hala onunlasındır, onunla kalırsın hem özünde hem özünden uzaksındır yine. Seni özünden uzak kılan tek şey kalır; O´na ait olmadan da, onunsundur her şeyinle. Yok mudur böyle sevgiler? Her gün aynada gördüğüm. Aynı şehirde yıllarca uzaktasındır ondan, onun haberi olmadan. Kısacası aşktan öncesi, aşk ilesi ve aşktan sonrası varsa bir insanın işte onun duyduğudur AŞK. Gerçek ve ölümsüz aşk..



Aşk tıpkı yazmak gibidir, anlamlarını veremezsen sararır kalırsın, yazmasını bilirsen okunursun, okutmasını bilirsen tapılırsın.



Beyaz kalemini çekmecelerde unutma hiçbir zaman. İncinirsin! .. ÇOK İNCİNİRSİN......................