çocuksu bir sevinçle uyanıyor gün yatağında.
bir anne şefkatiyle dokunuyor telaşlı yüzlere
baharın ilk güneşi.
esmer teniyle koşuşturuyor yalnızlığım
şehrin bağrında.
bir konup bir göçen yolcu gibi
tökezleyerek ilerliyor vakit, saat kadranında.
sahile vuran dalgaların öfkesiyle sıkıyorum
yüreğimin yumruğunu.
yine de yüzümde tebessüm artığı bir ifade.
bunu görenler mutluluk elçisi zannediyor beni.
oysa hüzün, içimde işgalci bir hükümdar.
kalbim, bir kuru sıkı sesiyle ayaklanıp
etrafa saçılan yaralı kuşlar gibi.
baharın aşık olunası cilveleri bile
unutturmuyor kederimi.
ben her mevsim kaybetmeyi bilen
bir kaybetmeler ustası.
tertemiz teniyle bir kış mevsimi,
ya da kavruk günleriyle ilkbahar ertesi..
mühim değil,
ben acıyı tac edip başıma,
yalnızlığı koydum kalbime.
şimdi hüznünü satmak,iki şen şakrak güne
bana göre değil.

- Abdullah Cemek