infaz mektubu açılmamış
bir ölüm talihlisinin hicranı.

kuşlar yine gelecek mi dedim,
arttı göğsümün ağrısı.
sanki kandiller söndü gözlerimde.
bir bir eskiyen yıllarım,
birer ateşli ok gibi göründü de
değdi içime.
sakallarım pastı, tenim işçi yanığı.
bir ip gösterdiler sonra,
bileklerim kadar kalındı en az,
sonra kımıldadı birden ürkütücü bir ayaz.
beni süpürüyordu sanki şehrin rüzgarları.
özgürlük gibi sustum,
özgürlük buymuş dedim yine sustum.
dudaklarım jilet gibi kesti sesimi,
kaburgama oturdu sessizliğin asi sesi.
alnımda çatladı ümitsizliğim.
kuşlar dedim,
gök benden uzaktı.
ben uzaktım kendime.
dünya beni çalkalıyordu içinde.
bir basamağa koydular beni sonra,
yüksektim herkesten, göğe baktım doyasıya.
göğe bakmak suç dediler,
boynuma bir ip giydirdiler o an.
ellerim dedim,
baktım koparmışlar.
sonra gözlerimi almışlar benden,
bakamadım bir daha kuşlara ve göğe.
bir ses,
içi dolu bir dünyaya tokmak vurmuşçasına tok bir ses.
sonrasını duymadım,
duymadığımı bilmedim,
bilmediğimi,
düşünmedim.
beni benden almışlar,
öyle zannettim.

- Abdullah Cemek