sene
dokuzyüz
yirmidokuz

ilkbahardı
o çocuklar ki
onca acılı günlere
yenilmemişti umutları

güzel çocuklardı
barut kokan yollarda
çoğu yetim belki öksüz kollarda
savaşlardan arta kalan yoksul yıllarda

onlar ki cumhuriyetin ilk çocukları
can verip memleketi kurtardı babaları
duyurmadı açlığını bulguru aş ederdi anaları
fındıktan topaç yapar tahtadandı oyuncak arabaları

onlar ki türküleşen
onlardı Kore’de şehit düşen
onlardı filizlensin diye toprağı eşen
üç darbede fakirleşen emperyalizmle güreşen...

onlar ki
her biri kahramandı
belki bir avuç kalmışlardı
istiklal uğruna yürekten yanmışlardı

ve Mustafa Kemal Atatürk’e inanmışlardı

bu gün
onların armağanıdır
bu gün tüm dünya çocuklarının bayramıdır
bu günün çocukları mutlu olsun diyenlerdir onlar


ey unutanlar
zokayı yutanlar
kan uykusunda yatanlar
çok mu gördünüz bir tek güncük çocuklarımızın olsa...