karanlık bir kâbus olup çöktüğünde içime
dünya dönse ne olur dönmese ne?
ellerim boşluğu okşar durur
gözlerim uykuya ihanet eder; gün ışıyana dek
bilinmezlikler vurur kimsesiz ruhuma inadına
nereden geldiğini bilemem darbelerin
dedim ya
karanlık kâbus olup oturmuştur içime
uzaklar yakınlaşır dipsiz karanlıklarda
sözlerim kaybolur gider
ruhum bile yakalayamaz kelimeleri
öylesine bir acıdır ki kabusun getirdiği
yalnızlık dilim dilim hüzün doğrar dudaklarıma
titreyişler bir isim sayıklar durur kıvrılıp kalmış bedenimde
karanlık bir kâbus olup çöktüğünde içime
geçmişin mutsuzlukları geçit yapar inadına
inadına gülümserler yıkılmış benliğime
birer birer damlar kâbusumun gözyaşları
ağıtlar yakar dururum yalnızlığımın izbelerinde
mutsuzlukları bıraktım artık mazimin keşmekeşine
hırçın özleyişler yaşıyorum artık
cenderesinde kıvranıyorum yalnızlığımın
yarınları düşlüyorum kâbusları cinayete kurban ederken
biliyorum ki
bir gün güzellikler getirecek sabahın seher yeli
ılık bir dokunuşla dürtecek beni güneş
biliyorum ki
kâbuslarım intihar edecek sabahın ilk ışıklarıyla
ellerim üşümeyecek artık
ruhum lâl olacak mutluluklarda
belki de gözlerim görmeyecek dünyayı
gözbebeklerinde siluetim salınırken ıslak ıslak
gezbebeklerim ruhuma ateş salacak
yanacağım sonsuza dek
ellerin ellerimde olacak
sözler kelimeleri yutacak karanlıklar ölürken
tenim alev alev mutluluk kokacak
biliyorum ki
yarınlar bana umut olacak...

Metin Kaya İLHAN
Faroz
TRABZON