KÜÇÜK DİLENCİ
Evrakımı karıştırırken elime geldi. Sararmış saman kâğıdına yazılmış bir şiir. Kâğıdın kat yerleri yırtılmış, koptu kopacak. Bir karşılaşmamızda yedek subay okulundaki arkadaşlarımdan sevgili Yılmaz GÖRMEZ, tutuşturmuştu elime. Ben de şiir yazdım diyerek.

Şiirin karanlıklarda kaybolmasına gönlüm razı olmadı. Kayıtlara geçsin, gün ışığına çıksın istedim. Bir şekilde haberdar olursa Yılmaz’ın da mutlu olacağı inancımla paylaşmak istiyorum…


“Küçük eller yumuk, güzel gözler kapalı
Ayakkabılar delik, elbiseler yamalı
Senin de bir ailen, sıcak yuvan olmalı

Yat yavrucağım uyu, üstün başın ıslansın
Seni kaldırımlara bırakanlar utansın

Çocukluğunu henüz yaşayamadan daha
Kazandığın parayı vermek için şaraba
Üç beş kuruş uğruna bırakıldın sokağa

Yat yavrucuğum uyu üstün başın ıslansın
Seni kaldırımlara bırakanlar utansın

Yaşın ya üç ya da dört, daha fazla olamaz
Rüyalarına bile mutluluklar giremez
Neler hissettiğini kimsecikler bilemez

Yat yavrucuğum uyu üstün başın ıslansın
Seni kaldırımlara bırakanlar utansın

Sen öyle yatıyorken yerde, çamurda karda
Şimdi kim bilir nerde, gönlün hangi baharda
Daha çok yatacaksın, böyle kaldırımlarda

Yat yavrucuğum uyu, üstün başın ıslansın
Seni kaldırımlara bırakanlar utansın

Hava buz gibi soğuk, dondurucu ayaz var
Sanki gökler delinmiş durmadan yağıyor kar
Seni kimler düşünür, haline kimler bakar

Yat yavrucuğum uyu üstün başın ıslansın
Seni kaldırımlara bırakanlar utansın

Gözlerim doldu bir an para vereyim dedim
Elim cebimde kaldı, bir türlü veremedim
Seni bağrıma basıp kucaklamak istedim

Yat yavrucuğum uyu, üstün başın ıslansın
Sene kaldırımlara bırakanlar utansın

Sıcak ana koynunda uyumalıydın şimdi
Biraz önce önüne para atanlar kimdi
Çok nutuk attık hani, mutlu günler senindi

Yat yavrucuğum uyu, üstün başın ıslansın
Seni kaldırımlara bırakanlar utansın.

Yılmaz GÖRMEZ