Geceler,dostum oldu.
İsyandadır,bu yüzden gündüzler.
Gözlerim,
Derin uykusuzlukların hapsinde.
Gök yüzünde,
Samanyolu ve Yıldızlar.
Bir çığlık,
çağırır beni Yıldızlara !
Ne Yıldızlara,tutunmaya gücüm var !
Ne de,
Yıldızların arkasından gitmeye !
Kendi içime çevirdim,
Yıldızları seyreden gözlerimi !
Uzansam,
Avucuma toplayacak kadardı,Yıldızlar !
Ama onları,
Ne tutmaya gücüm vardı !
ne de,arkasından,
"Gitmeyin" diyecek sözüm !
Oturdum,Yıldızlara baktım.
Dalıp gitti gözlerim,
Kayıp giden,Yıldızların ardından.
O an,aklıma düşen,
Hayat ve ölüm !
Ne kadar da,iç içe.
Ne kadar da kolay,
İnsanın Kıyameti !
Ve ne kadar da kolay,
Cennet ve Cehennemi !
Kurşuni bir sis dalgası gibi,
Üzerime düştü,
Düşünceler,anılar.
Kalbimin kıyısında,
Birer hikaye oluyor geçmiş,
Zihnimin albümlerinde,fotoğraflar.
Ve geride kalan,
Bölük,pörçük hatıralar...

Tuğal KÖSEMEN