Apayrı bir yalnızlık yolu bu beyaz bir gül olan dudaklarında
biliyorsun yolun ince ve derindir tanımı
her şeyin aşktan geçtiği
ancak ateşle son bulduğu yerden


böyle dopdoluyken gitme isteğiyle ayağımda tozlu yıllar
yürüsem boy veren karanfiller boyunca
şarkılar ne kadar barındırır beni şiirler ne kadar ayakta tutar


/Aldanış ne kötüdür nasıl kare köküdür kederin/

önce renkler öldü üzgün gün bahçelerinde
siyah beyaz karışımı yağmurlar düştü çatılarına evlerin
evler ki;
avlularında keskin dar ağacı kokuları

uzun bir ölümden başka nedir şu yaşamak
şu emeği boşa çıkaran kül rengi zaman
şu genzi yakan asit kokusu şehrin


o vardı bizler yoktuk içinde belkide kim bilebilir
unutulmuş uzak bir afrikaydık şehrin gözünde
ama ne çok ağladığımızı içli içli
en çok da bu şehrin rezil duvar dipleri bilir


Kimliksiz fırtınalar etrafımızda dönüp dururken
öyle öykülerinden vurulmuş acılarken biz
şimdi kim geri getirebilir lirizmi
fuzulinin su kasidesinden



beyaz bir gemi düşlüyorum
martı kanatlı sonsuz yolculukları
olmayacak bir düş belki
belki hayal belki bir ütopya
ama olsun bunlar için savaşmak
daha bir insanlaştırıyor beni


bize teslimiyeti anlatıyorlardı direnmemeyi öylece seyretmeyi
karanlık sadece karanlıktı gece bile değildi


vurdular zamanı alnının çatısından
mavi ölmedi…






























Meryem Akyıldız