Sevmiyorum artık dünyayı,
Gülmek mesela.
Zor geliyor,
Ve düşündürüyor,
Her gün ısrarla yaşıyor zannedilmek,
Derken ölmekten bile haya etmek.
Ateşten kanatlarıyla uçuşur
Adeta göz alıcı bir yıldız gibi,
Gecemin kırılgan dalına konarlar,
Cansız bir kaç kum tanesi.
Sonrası,
Hepten karanlık,
Ne içim belli, ne dışım.
Bir şey yaptı bana,
Adını bir türlü koyamadığım.
Hiç gelemeden gittiğin günün ertesi.
Siyahı çabuk sevdim,
Zihnimin duvarına yakıştı diye.
Sevmeyi ölmek bildim,
Aldığım nefes hep haybeye.
Hayaller, arzular çoktan mevta,
Cildi solmuş bir kitap gibi
bekliyor hep aynı kırık rafta,
Yüzümü karartmış derinlerden biri,
En güzel düşünceler bile harap kafamda.
Bir şey var desem,
Sanki susmak daha evla,
O da kalıversin artık lafta.
Bir nefeslik cesedim artık,
Yalnızlık orkestrasının şefi.
Her ölümün bir ömrü var,
Onca bedelin günahsız bir sahibi,
Belki firar, belki kırık.
İçinin ortasında
Görünmeyen, kocaman bir yokluk.