Sen yoktun,
Karanlıktı yeryüzü
Ağlıyordu toprağa diri diri giren
Zavallı kız çocukları.
Sen yoktun,
Adalet yoktu sefillik rezillik çoktu.
Çekilmez yeryüzü
İnsanlar sevimsiz, huzursuz…
Analar ağlar
Babalar yürek dağlar
Melekler dünyaya pek az uğrar
Ah ne tatsız tuzsuz
Ne karanlıktı o çağlar…

Sen geldin,
Birdenbire aydınlandı yeryüzü
Bereket doldu taştı bağlar bahçalar
Secdeye gitti tüm melekler
Güneşin güldü ilk defa yüzü
Toz oldu putlar putperestler
Sen geldin
Dindi gözyaşı güldü kız çocukları…
Nur indi doğuşunla birlikte
Dağlara çöllere…
Yerlere göklere
Sen geldin
Rahmetle doldu yeryüzü gökyüzü

Ve geldi çattı ayrılık vakti
Gittin güzel kara gözlerini kapayarak
Ümmetini yetim bırakarak
Rabbine sevinçle kollarını açıp koşarak…
Karanlığa gömüldü Bir anda gökyüzü
Dayanamadı bu ayrılığa yeryüzü
Bıraktın ardında binlerce yaralı can
Unutulmadı hiçbir hatıra senden kalan
Yaşadın, asırlarca yüreklerden çıkmadan.

Ey güzel peygamberim
Ey tatlı dilli güler yüzlü
Sevgililer sevgilisi Yüce Peygamber
Öyle bir aydınlattın ki yolumuzu
Öyle bir meşale yakıp verdin ki elimize
Yetmedi yetmiyor yetmeyecek de
Hiçbir şeyin gücü onu söndürmeye…
Unutulmayacak da hiçbir öğüdün,
Hiçbir sünnetin hiçbir sözün.
Ve hep anılacaksın
Güllerin kan rengi yapraklarında
Yeryüzünün karış karış topraklarında…