Bilinmez kaç hücrenin tutsağıdır ruhum
Ben her yerde fizikte matematikte kuantumda
Özgürlüğü arıyorum
Gitmek asi ayaklarımın vazgeçilmezi
Yalnız sende değil sevgilim
Ben kendimde bile kalamıyorum

Yunus gelse otursa kalbime
Vazgeçsem yaşamaktan
Ya da Mevlana’yı alıp canıma
Uzaklaşsam canandan



Bilirsin bitmez bunalımlarım benim
Oysa omzuna düşse başım
Hazan yapraklarınca savrulur dumanları kalbimin
Ama ben hep sisli pencerenin ama seyircisi gibi
Ne görebilir ne de görülebilirim.



Hani bu beden diyorum bu akıl bu kalp
Birde şu felsefe hepsinden ağır
Sonra yaşamak diyorum yaşamak
Tadım tuzum kalmıyor haber bültenlerinden sonra
Bir çay yapsan aslında her şey yolunda olacak



Biliyor musun tek derdim sensin
Ben varoluş felsefesini de bir kalemde geçerim
Ellerin ah o ellerin
Dolaşsa saçlarımda
Martılar gibi şenim çocuklar gibi senin



Paranoyak şiirler yazıyorum diye korkuyorsun benden bilmez miyim
Senin bilmediğin pekala normal biriyim
Sorumluluklarım için yaşar çok çalışırım sevgilim
Bir de aradığını bulsa ruhum
Belki mahkum olduğum DNA hücrelerimden özgürlüğe kavuşurum



Seni çok büyük seviyorum en çok ondan korkuyorsun