Gözler görmez !
Beyinler,algılamaz olmuş,
Bir alaca karanlık ki !
Aydınlık değil,gösterdiği yol !
Karanlık...
Göz bebeğini delen,gün ışığı,
Yontarken,bilinç elmas’ını,
Dağıtır,
Karanlığı ve yankısını.
Bulur sonunda,
Bilimin gerçek Tanrısını.
Sen hep fare gibi yer altında,
Karanlıkta,
Göremezsin,o parlak ışığı,
Aydınlığı !
Çıkamazsın,gün ışığına !
Korku salar yüreğine ışık,
Aydınlık !
Onurlu insanlar gibi,
Dik tutamazsın başını.
Mutluluğun,paylaşımla büyüdüğünü,
Hiç bilmez,
Kederi,acıyı kaygıyı,
Hiç ama hiç anlamazsın.
Bilimin,bilinçli derinliğini,
Rüzgarların getirdiği,
Toprak kokusunu,
Hiç anlamazsın.
Aydınlık değil,
Alaca karanlıksın.
Yürekli hiç değilsin,
Fare gibi korkaksın da,
Korkak bir zavallısın,aslında.
Aşk nedir,sevgi nedir ?
Yaşamak nedir ?
Hiç bilmez,hiç tanımazsın.
Sen aslında,insan değil,
Yer altında,dehlizlerde yaşayan,
Aydınlıktan,ışıktan korkan,
İflah olmaz,yaratıksın.

Tuğal KÖSEMEN