Sıcacık bir eylül akşamı tanıdım seni,
Uzun uzun konuştuk, akşam karanlığında,
Hiç sıkılmadan dinlemiştin oysa sen beni,
Ne çok derdin var demiştin, bu genç baharında.
Göz yaşlarımı durmadı, süzüldü yanağımda,


Daha iyice tanımadan döktüm içimi,
Öyle güçlü yapın vardı, cesaret vermişti,
Hüzünlü bakışlar kolaylaştırmıştı işimi,
Döküldükçe sözler geçmişi öne sermişti.
Adeta kuruyan gülleri alıp dermişti.

Kahvemi yudumlarken öylece bakıyordun,
Ben ise ürkektim, dizler nasıl titriyordu,
Bir yabancıydın sen ama beni takıyordun,
Saat geç olsa da, ayaklarımn gitmiyordu.
Benim ise sözlerim dökülüp bitmiyordu.


Belkide kaderdi, seni karşıma çıkaran,
Öksüzler gibiydim sokaklarla savaşırken,
Sözlerdi manayı afetler gibi yakaran,
Dilimi çözdürdün ,sabah güne kavuşurken.
Öyle rahatladım ki yanından savuşurken.


İçimde toplanan, gam keder birden dağıldı,
Bir ışık belirdi, hüzünlü bakan gözlerle,
Yeni doğan günüm, beni umutla çağırdı,
Artık kendimi buldum güvendiğim özlerle,
Veda etme dedi yabancı,emin sözlerle.


NESRİN ÖNEM DEMİR
07 04 2015