On beş’ine bastın bu gün,
uyan be
"umut gülüşlü" çocuk!
Uyan ki;
mavi tomurcuklar bir daha açsın yüzünde,
masmavi.
Ne kızıl gelecek,
ne gökkubenin erinç’i
sensiz olmasın,
sensiz kalmasın, kadaların ben alam oy !
Bak işte
kışı yarıladı mevsim.
Elinde ekmek olacaktı
bakkal dönüşü,
bahar gülüşünde donup kaldı zaman.
Artık,
inceden ve derinden
yine bahar gibi kokmakta toprak balam.
Biz, tekmil gri bulutlara kesmişiz
inanmazsan, aç gözlerini
aç ta bir bak!
gözlerimiz yağdı yağacak.
Gör bizleri;
gör.
Gençler, analar ve babalar
yetişkin, koca koca
ve kocamış adamlar
yağmur bulutları ekmek/te
toprağa.
Bil ki,
mesele zamansız ağlamak değil çocuk !
Sen uyan ve aç gözlerini ki
biz
çaresizliği orta yerinden,
faşist devleti göbeğinden çatlatalım...
Ve;
《din bezirğanları ayakkabı kutusunda "yürütsün" ,
"lüp"etsin deve kervanlarını.
Sen sus ! Sadece seyret !
Şükret !
Ve dua et !》diyen;
yaşama,
acı, işsizlik
yoksulluk, haksızlık
hırsızlık, yolsuzluk
ve el kapısında gurbet,
devlet eliyle
şiddet, cinayet
salğılayan
bu vahşi kapitalizmi
kökünden kurutalım.
Meneviş mavi gözlü
meneviş mavi gülüşlü çocuk
aç gözlerini,
bu gün senin doğum günün.
Sen uykuda,
yağmur bulutta hapis.
Aç gözlerini ki, toprak yağmursuz
o yağmurlar alaimiasema’sız,
güzel yüzün ve gülüşün
gülüşün gökkuşaksız kalmasın.
Sen uyan çocuk, ömrün nice yaşlar alsın !
KO
kadan belan bana kalsın...

05:01:2014/İzmir.