Tek ağaç duruyor; yalnız başına
Güneş gövdesini seviyor yavaş yavaş
Gölgesi; karanlığa arkadaş aydınlık yerde
Rüzgar fısıldıyor yapraklarına ılık ılık
Bir sevda masalı çınlıyor gölgenin karanlığında
Acılar kayboluyor masalın nağmelerinde
Gökyüzü maviliğini veriyor sonsuzcasına
Uzaklardan siyahlaşmaya başlıyor beyaz bulutlar
Gölge ağlıyor;
Yapraklar dallarıyla vedalaşırken
Damlalar dökülüyor gövdesine ağacın
Yeni umutlar için temizliyor bedenini
Yeniden güneş gelecek
Yeniden rüzgarlar şarkı söyleyecek yapraklarında
Eskimiş gölgelerin yerine yenileri gelecek
Tek bedende binbir şarkı fısıldanacak
Yorgun bedeninden toprağa düşen gölgesine ağacın
Güneş bıkmayacak; rüzgar susmayacak
Yağmur sırasını bekleyecek yıkamak için
Hayat devam edecek ben olmasam da ağacın gölgesinde
Fakat;
Fakat ruhum ziyaret edecek ve dinlenecek her zaman
Sevda nağmesi fısıldayan ağacın eskimiş gölgesinde...

Metin Kaya İLHAN
Faroz
TRABZON