a
k
güvercinler hiç ağlamaz ki be dost pak özgürlükten
hep barış sevgi huzur mutluluk ve hür iradeyi biçip de dikmekten
hiç koymazlar kini garezi gönüllerinden içeri
muhabbet içinde yaşarken huzurlarını kaçırmasın diye
hep şükre sarılıp da yaratana binlerce hediye yollarlar
kötülüğü hissetti mi bir çırpıda da uçarak oradan uzaklaşırlar
hayvan hayvan’ken madem ki böyle
peki iyi düşünde bir kerede söyle
öyleyse biz neden benziyoruz soba başında mayhoş uyuyan kediye

oysa hemcinsleri öylemi ya
kaçan kovalanır zayıf olanlar hep ezilmeye mahkumdurlar
tıpkı insanlar gibi
tek farkımız onlar ihtiyaçları kadar
insanlar toplu olarak hunharca katlederler
hem de hiç gözlerini bile kırpmadan
sırf çıkarları yerine gelsin diye kendi ayaklarına bile sıkarlar
bırakın zamanı bir anlık amanı bile vermezler
kimseye bir dirhem ilaç olmasın diye
her bir gönlü her gün birkaç kez kıskaç altında tutarlar
oysa onların kılına bile dokunulursa beylerin hemen o anda gider zorlarına
her tür canilik onlar için mubahtır
sırf egolarını ve ceplerini tatmin etmek uğruna

bize de mutlak bir uçuş anı geldi de çattı bile dost
çok çokta uzak diyarlara hem de bir ak güvercinin kanatlarıyla
yağmurların da ıslanmak gerek sırılsıklam “bir” sevgilinin gözlerinde
rüzgarına kapılıp da savrulmak da istemler’imin arasın da ya
veya gidebilmek uğruna gaddar bir şarlatana da vurula bilirim
mavzerlere karşı göğüs gererek
işte bak hep birlikte madem ki dönem dönem gidiyoruz son barınağımıza
sakın ha ben şimdi bin bir pişmanım diye inleme
ellerimiz günah dolu gönüller imansız düşüyoruz kipkirli bir kefenle
s
e
l
gibi geçişte gitti işte koca bir hayat yanı sıra da şehvet kalabalığı
geri de ne kaldı peki
sözde insanız değil mi ki hep çalıp çırptıklarımız
bak işte kabirde ayrım gütmeden hepimiz de cıs çıplağız

dost koyup da gitmek gerek
bu topraklardan in ve cinin bile uğrayamadığı mekanlara
kalanlar kaldıkları yerde kalsınlar bana ne dayanamıyor ki bu yürek
başlarına çalınsın onların makam mevki ve çıkarları
vatan millet mevhumu yok olduktan sonra
bozuk para gibi harcadılar her karışında binlerce şehit yatan toprağı
iyisi mi bu toprakta yoksa bir tek de olsa söz hakkımız
bitir dikse adalet ve düzeni ki bitirdik o zaman biz her bir şeye müstahakız
saldım özümü ben hakkın hortumuna
ne yapacak salar yapsınlar gözümden olsun da ırak
bir ılık nefesin o sıcaklığında ki vefa kokusu yok nasılsa
beni yollayın da bitsin bu ıstırap
bir güvercin gönlüyle yaratanımıza mürt olarak

yol geçen hanı olmuş bile her yer kimin eli kimde hiç de belli değil
herkes kim kime dumduma
bin bir kalleşlik kapladı her bir yanımızı da üstüne üslük de kanıksattırdılar
her daim yürekler de nakşedilen yeni bir değer
yepyeni bir güzelliğimiz gasp edilip de duruyor buralarda ya
onlar ki en mukaddes saydığımız neyimiz varsa
bir çırpıda yok saydılar ya
onlar ki suyumuzu ve özümüzü çok kötü mü kötü bulandırdılar
dinden imandan bizleri kopartarak
şan ve şerefimizle milyonlarca insanın kanlarıyla işlenmiş olan o ay yıldız
birkaç dönmenin elleriyle yere indirdiler ya
sakın ha bundan sonra bana asla dur demeyin
madem elim kolum bağlı madem ki üzüyorum genimi
madem ki yüreğimde ki bu sızı da
cehennemden beter yakıp da dururken öz bedenimi
koyup da gitmek elbette ki farz oldu bana
içim dışım da yana yana gömün beni şu bahtı kara topraklara

bir atımlık canım var nasıl olsa
ruhumda ki bu vatan millet bayrak sevgisi ile mutlulukla özgürlüğe koşmak varken
dönmelerin önünde el pençe divan boyun bükecek değilim ya
eskiden de ipler puştların elindeydi ama
yinede kendilerine has bir onur vardı onlar da
şimdi dönmelerin eline kaldık hiçbir değerimizi taşımadıkları halde
her daim yepyeni bir kalleşlik ve de
yepyeni sahtekar yüzlerin aptallığımıza bakışı ağır geliyor bana
kudurup da dururlar bizlere hiç aldırmadan
kurşun kurşun vınlayıp geçmek istiyorum beyinlerinin tam ortasından
zira hacetimizi bile yapamaz oldurdular
çünkü onlar ne yapıp etsek de her daima onursuzca karşımızda da olacaklar…




(30.03.2015) AZAP…