aSırlık sûretli yalnızlığımı uykusundan uyandırdın
gEldiğinde ondan mahmurdu gözleri akşamlarımın
aNlamaya çalıştım kimliğini bu ay fıtratlı adamın
aKsedince şavkın okyanusuma, aydınlandı varlığım
bİr tebessüm filiz sürdü ardından kelimelerimin çehresine
eTrafı cıvıl renkli bir lisan sardı gelişinle
yAktın bütün soğuk mesafeli cümlelerimi
eBedî bir dehlize gönderdin kış tenli hüzünlerimi
sImsıkı sarılmıştım onlara halbuki
aNlaşılmak, fikrimce artık bir mucizeye eşti
sIra dağlar gibi dizmedim önüne belki çektiklerimi
sOrmadan, yormadan anlayabilmekti ama Hak’kın sana bahşettiği
aKlım tanıdıkça ikrâr etti sen mucizesinin gerçekliğini
bUhranlara geçit vermedi bilgeliğinin cevheri
öMrümü ne ara böyle huzurlu kıldığını bilemediğim yabancı…
nAsıl yabancısın sen söyle bana
aKlım sanki sana doğduğumdan beri âşina
öTeden beri varsın sanki hayatımda
sIrlanmışsın canımın aynasına
eRguvanlar gibisin, içimde büyüdükçe değişiyor rengin
aHvâlimdeki gökkuşağı hâreleri senin eserin
kUytuları mesken edinmiş mutluluğumu geri verdin
aZâd oldu göz yaşından, yağmur bakışlı gözlerim
mUhabbetini merhem edip sürdükçe ruhuma
öRtülüyor anlaşılamamaktan üşüyen yanlarım


Not:Şair bir dostun kazandırdığı alışkanlıkla mısraların 2. harflerinden oluşan bir akrostiştir...