Biz seninle hiçbir zaman
Aynı cümlenin içinde bile anılmadık
Acılarını sırtlamış cümlenin yüklemi olabildim
Ne de mutluluklarımın gizli öznesi olabildin
Biz sadece hasrete prangalı iki yürek olduk.

Biz ayakuçlarındaki karlara aldırmadan
Güneşli sabahlara doğmayı özenen
İki deli gelinciktik, zamansız açtık baharlara
Zamansız uyandık kış uykularından
Birbirimizin yüzünde gördüğümüz
O gülüşleri bahar sandık.

Oysa biz kökleri toprakta kalacak
Bir gelinciğin bir kış sabahı güneşe
Gülümsemesi kadar imkânsızdı
Hayat yolculuğunda sırt sırta verdik
Zannederken sırtlarımızın arasına örülü
Hasret duvarlarını göremedik
Belki de görmek istemedik.

Ne zaman duvarları aşmak istedik
İşte o an esir düştük imkânsızlığa
İşte o zaman yenik düştük zamana
Senle ben, hiçbir zaman biz olmayı başaramadık,
Belki de ayrı cephelerde savaşan iki kılıç ustasıydık
Kendimizi hep aramıza örülmüş
Hasrete kılıç sallar bilirken
Meğer biz kendi yüreklerimize kılıç sallamışız…

Sami Arlan..