Gözleri dolu bulutların,
Bana dokunsan pişman,
Boğazı düğümlü rüzgarın.
Bir ağıt dallarında kavağın,
Dizlerine vuruyor hüsran.

Sessizlikle gömülüyor şehir,
Pişmanlığı içini kemirir,
Vakitsiz karanlık çöker,
Güneş bitiminde yanar.

Asfalt kimsesizliği ağırlar,
Yalnızlık ince ince yağar.
Kelimeler kağıtları okşar,
Boynu bükük dallardan,
Yetim duygulardan,
Geriye sessiz çığlıklar...

Bana dokunmadan,
Parçalandı bulutlar...