Kapıları kapandı şimdi yirmi bilmem kaç yıllık bu ömrün
Kilitler vuruldu orta yerinden , demirler
Soğuk mevsimler geçerken yeni yaşlarımın baharında
Çok yoruldum inan, bağrıma batan bu acıyla..




Söyleyemediğim binlerce kelimelerin ardında
Kendi kurduğum koca taşlı duvarlar
Ne el uzatabiliyorum sana;
Ne razı geliyorum kıvrandıran yokluğuna..




İncecik yağan yağmur damlaları eşlik ediyor sanki
Bir ses diyor ‘Ağlama!
Ben yağarım durmadan ıslatırım yüzünü
Ve O’nun yüreğini de..
Duymayacak seni, boşuna ağlama!..’




Ne değişiyor yürekler sızlasa da hayatta
Hangimiz istediğimiz bir ömrü yaşıyoruz
Her günün gecesinde doluyor ciğerlerimiz
Koca bir ’-Ah’
Sonra yeniden..
Mutsuzluğa açılıyor her kapı bir bir..




Yolumda bile ara sokaklar yok artık
Mecburi bir gidiş ve dönüşsüz, uzun..
Boğuluyorum..
Sessizce kendi içimde boğuluyorum
Ve her baktığımda dikiz aynasında o masum yüzün..



Sonra; içime işleyen bilmem kaçıncı hüznüm..



Bırakıp her şeyi bir anda kopmak istiyorum bu şehirden
Düşünmeden,
Taşınmadan,
Ardıma bile bakmadan..



Gitmek istiyorum masalıma, devam etmek kaldığım yerden
Sevmek sınırsızca
Umarsızca
Sarılmak..
Ve ağlamak mutluluğumca..




Amin diyebilmek yalnızca
Hiç olmayacak bir duaya…