kiraz mevsimine uyanmış dudaklarım
yanaklarım elma döküyor sanki dalından
efil efil beyaz bir entarinin içinde
kendini arıyor ve buluyor k’adın




çizgi oynuyor karşı sokakta çocuklar hâlâ
ve ip atlıyor komşu kızı Ayşe ile Fatma
bulutlar kovalarken yağmurları
rüzgârlar cirit atıyor dağ, tepe, bayır




anne bakışlı bir kadın geçiyor yoldan
eprimiş gömleğinin yakaları
şapkasından tavşan çıkarıyor
karşı köşede üç kağıtçı gibi görünen
ama aslında zavallı bir adam



ben hâlâ arıyorum beni
hangi sokakta hangi arada hangi yerdeyim acaba
fotoğraflar dökülüyor ellerimden ayaklarıma
bir fırtına kopacak birazdan bir bardak suda



bir ney sesi düşüyor yadıma
bir yandan kestaneler patlıyor ocakta
gözlerim ağlamaklı
sözlerim dokunaklı lâl bir alfabeden kendine aynada



bu şiir burada biter
bir anne geçerken eller üzerinde tabut içinde
bulur kendini k’adın
O hep o fotoğrafta kalmıştır
ve saçlarının kırmızı kurdelesi
uçuşur annesinin peşi sıra
biter bu şiir burada
bir hayat bitince
bazen şiir de biter.













23:00/17.03.2015/Sev_tap