..................... Çanakkale zaferinin 100. Yılına…

Şehit ecdadımın kabri başında;
Gönlümü semaya açtım ağladım...
On beşli yazıyor mezar taşında;
Ezildim, adeta kaçtım ağladım...

Üst baş paramparça, ayaklar yalın!
Ellerinde kalmış tuttuğu dalın...
Baba almış gelmiş; evlat, ıyalın!
Bütün duaları saçtım ağladım...

Bir kaç resim gördüm dalanmış gibi!
Hepsi vatana sev/dalanmış gibi!
Bir varmış, bir yokmuş, yalanmış gibi;
Kanadından tutup, uçtum ağladım...

Bir birine geçmiş mermiler vardı...
Ya Rab, ne karaymış dağların ardı?
İçimi tarifsiz bir hüzün sardı;
Sanki hayatımdan göçtüm ağladım...

Vatan için her Türk cepheye gelmiş!
Büyük amcalarım orada kalmış!
Harp her evden en az bir şehit almış!
Kitabelerini ölçtüm ağladım...

Derin siperlerin dibine kaydım!
Kendimi ecdadın hadimi saydım...
İnanın çok derin bir rüyadaydım;
Billahi kendimden geçtim ağladım...

Hepsi sanki çocuk denecek çağda!
Sıcakta, soğukta, düzlükte, dağda...
Demişler olsun tek vatanım sağ da;
Yok saydım kendimi, hiçtim ağladım...

İki yüz elli bin şehit dediler!
Hep bu vatan için can ödediler!
Hayattan hiç bir şey göremediler;
Ayrılık şerbetin içtim ağladım...

Sondan bir evvelki Haçlı seferi…
Bedrin aslanıydı her Türk neferi!
Yaş kalmadı, bitti gözümün feri;
Sanki sol yanımdan felçtim ağladım!

Şimdi taş üstüne taş koymayanlar!
Hazıra konup ta hiç doymayanlar...
Doksan yıllık reklam der aymayanlar!
Devreme kör kuruş biçtim ağladım...

Antalya-2015/03

Ayal: karı, eş, zevce...
Hadim: hizmet eden, hizmetçi...
Aymak: kendine gelmek, ayılmak...

Halil Şakir Taşçıoğlu