Ölmek;
Soğuk bir duygusallığı olsa gerek dünyanın
Güneş kadar yaksa da bedenimi ürpertisi
Canım soğuyor aldığım her nefeste

Korkuyorum ey ölüm
Hayatın hesabını verememekten korkuyorum
Toprak olmaktan korkmuyorum ki ben
Bağrımda gül yetirememekten korkuyorum

Kirpiklerim soğuyor ey gözlerim
Üşüyorum gizli gizli parmak uçlarımdan
Ayrılığın pençesindeyim soğuk bir kış günü;
Titriyorum

Korkuyorum anne!
Ayaklarının altındaki cennete doyamamaktan korkuyorum
Aldığım nefes miktarı seni omuzlarımda taşıyamamaktan
Güneşin doğduğu yerden battığı yere kadar
Cennetini sırtlayamamaktan korkuyorum
ilk göz ağrın olmak ne mutlu bana
Bana ne mutlu anne diyebilmek.

Sen varken korku nedir bilmeyen ben;
korkuyorum şimdi baba,
Hakkını ödeyememekten
Seni baba olmadan anlayamamaktan korkuyorum
Nasır tutmuş ellerini öyle öpmek isterdim ki
Helallik ne tatlı bir nimet olurdu cepsiz kefenimde
İlk sevincin olmak ne mutlu bana
Bana ne mutlu baba diyebilmek

Nedenim yok artık bu kez
Bir yığın sebepler yok artık bavulumda
Beyaz bir şal
Ahşap bir sal yeter bana
Biraz da toprak olmak yetecek sanırım...

Adım ibrahim
Şanlı peygamberden bir sedefim ben
Elbet ölümden korkum yok

Şairin dediği gibi;
’Ölüm güzel şey,
Budur perde ardından haber,
Hiç güzel olmasaydı
Ölürmüydü peygamber?’

Velhasılıkelam,
Korkuyorum ey Sevgili,
Ölmekten değil;
unutulmaktan korkuyorum..