Üşüyorum bir çölün ortasında yalnızlığımla baş başa,
Uzanmışım kum taneleri olmuş sırtıma döşek,
Bulutlar ise üzerime yorgan.
Nafile,kim bilir kaç kafile geçer de beni görmez,
Neden?
Birisi çıkıp da beni senin mavi gözlerine gömmez.

Anlamıyorum,
Rüzgar öyle esiyor ki,
Sanki çığlık atıyor ama bilmem niye ki?
Ağlıyor,
Sesi yüreğimin tam ortasında duyuluyor.

Çıldıracak gibi oluyorum,
Ya ben yok iken,biri sana aşık olursa,
Sana benim gibi bakarsa,
Elini benim gibi tutarsa,
Saçlarını benim gibi okşarsa,
Ya sen bana gülümsediğin gibi,
Ona da gülümsersen?

Ölürüm ben o zaman,
Borçalının kuru toprağına gömülürüm,
Zaten nefes yok ki burada,
Daralıyorum,yurdun yele karışmış tozunda.

Sevgilim,
Gel güneşi çevir bana,
Dünyaları bağışla,
Hikaye olalım ikimiz,
Anlatıla anlatıla bitmeyen toz pembe masallarda.

Mantığıma uydum çok büyük hata yaptım,
Aklım ne söylediyse inandım,
Aldandım ve yanıldım,
Affet,sadece affet.

Vagif Seyyah Hüseynov