Öyle bir dağlıyorsun ki yüreğimi ey yar!
Acımadan ,bıkmadan , usanmadan..
Her seferinde daha derin bir yara,
Her seferinde daha bir katran kara…
Bense kendi kendime soruyorum sadece..
Bunca sevecek ne vardı diye?
Hani sever insan… Sever de!
Git baharı sev..
Çiçeği sev..
Böceği sev mesela..
O bile daha çok kıymet bilendir ve belki daha faza değer verir insana..
Bakma hayvan olduğuna…
Hani kör olur da insan..
Bu kadar mı olur ey yar?
Her türlü gerçeği gören gözlerim,
Neden göremedi kalbindeki vicdan mahrumiyetini?
Ve bitmeye yüz tutmuş merhameti?
Şimdi git diyorsun…
Gitmeliyim evet gitmeliyim de nereye?
Yüreğimdeki seni bırakabilsem bir dağ başına..
Yahut bir buluta takıversem kuyruğundan sevdamı..
Olmuyor ve cancağızım olmuyor işte…
Bu aşk denen illet öyle kolay bırakmıyor adamı..
Kim bilir nerde unuttun prangamdaki anahtarı..
Onca laf ettin ya bana..
Hani düşünmeden yaprak gibi titreyen yüreğimi karşında..
Şimdi o günü hatırlıyorum da..
Gurur yapmak istiyorum mesela biraz sana..
Ne bileyim şöyle iplemez bir edayla çevirmek başımı…
Gözlerin gözlerime değince..
Görmezden gelebilmek istiyorum mesela..
Geleyim gelmesine de..
Başımdaki bu sevda telaşesiyle…
Gurur benim neyime…
güldekiçiğ