İSTANBUL AĞLARKEN

Yavaş yavaş ağarıyor tanyeri,
Topkapı kubbelerine yağıyor hüzün.
Sur boylarında duruyor Fâtih,
Taş kesilmiş atının nal sesleri...
Donmuş ceddinin türküsü dudaklarında mehterânın...
Seslenmiyor Münir Nurettin bir tepeden,
Yahyâ Kemâl’in susmuş kalemi...
Uçuşmuyor kuşlar Sultanahmet’te,
İçini çekiyor Ayasofya,
Kolları düşmüş de iki yanına...
Kirlenmiş mavi atlas elbisesi,
Kopmuş boğazında inci kolyesi.
Emirgân’da lâleler bükmüş boynunu,
Nerde Nedim’e âmâde kayıklar?
Çamlıca’nın üç gülü solmuş,
Güzel İstanbul’uma ne olmuş?
Kâtibin elinde buruşmuş mendil...
Bir ses ki uzaktan duyduğum;
’İstanbul’u, İstanbul’u artık hiç sevmiyorum.’

İSTANBUL GÜLERKEN

Usul usul ağarıyor tanyeri,
Kucaklarken güneş Topkapı kubbelerini,
Geliyor gibi Fâtih bütün ihtişamıyla,
Yaklaşıyor yavaş yavaş atının nal sesleri.
Pala bıyıklı mehterân
Söylüyor ceddinin türküsünü...
Bir tepeden sesleniyor Yahya Kemâl,
Ne kadar içten söylüyor Münir Nurettin şarkısını.
Havalanıyor Sultanahmet’te şen kuşlar.
Ayasofya kucak açmış herkese,
’Kim olursan ol gel’
Giymiş atlas elbisesini İstanbul,
Boğazında incilerden kolyesi.
Açmış kırmızı lâleler Emirgân’da,
Nedim’e amâde çifte kayıksa...
Şakıyor üç gülü Çamlıca’nın,
Bir mendil buluyor kâtip Üsküdar’da.
Bir ses geliyor dalga dalga;
’Ey güzel İstanbul, benim sevgili yârim...’

Hâlenur Kor