Evet...kalem agırlaşır, mürekkep kurur ve söz biter
Ne söyleyebilirdim ki duygularım için bilemiyorum
Bunu sana nasıl anlatabilirim inan hiç bilmiyorum
Şu yazdıklarımın bi sureti daha yok,doğru söylüyorum
Kafiyesine biçimine redifine aldırış etmiyorum...
Bunu bana yazdıran duygunun tarifini edemiyorum
Neydi senin bende bu denli önemin, çözemiyorum
Nasıl bende bu kadar kıymetli oluverdin, anlamıyorum
Niye bu kadar sorular soruyorum kendime,
Cevapları neden hep sen oluyorsun, bulamıyorum
Seni neden bu kadar, bu kadar çok! Kıymetli seviyordum
İnan hiç bilmiyorum ama bilmeyi de öyle çok istemiyorum
Sadece sev, gel istiyorum diye de birşey diyemiyorum
Öyle var ol ,mutlu ol,güzel gülüşlerini göreyim istiyorum
Üzülüp kırılma, hiç incinme diye dua’lar etmek istiyorum
Sana,yamalı sözcüklerden, târifsizligine esir cümlelerden
gönlümün en elzemliğinden;seni anlatmak istiyorum
Seni sadece kendime anlatıp,düşler kurmak istiyorum
Bazen gözlerine dokunuyorum ya,o satır,o cümle de uyuyup kalmak istiyorum
Bazen Gönlüne sakladığındır en kıymetli sözlerim, hep sakla istiyorum
Bazen dökülünce dilinden,kurban olduğum herşey dursun istiyorum
Böylesi bir duyguyu ben târif edemiyorum, seni anlat-a-mıyor-um
Sen ki; rüyalarımda hep varsın,bi görsen, kendin gerçek olamazdın
Bir bilsen inan kendini kıskanırdın, sen bende öyle güzel/kıymetli vardın
En çokta hisliğimde birikip taşandın,anlatmaya doyamadıgımdın
Seni herkez bilsin/anlatsın, güzelliğine de deginmeye cürret etsin/ler
Onlar bitirene kadar ben seni yazacağım
Belki bir ömür; bütün kelimelerden, sadece târifsizligini bulacağım
Oda bir tek gülüşünün...
Seni en son ben anlatacağım
Çünkü;Seni en son ben seveceğim...
. . .
(Kayboluyorum...inanın sonu yok bu dize’lerin...)