Yalanmış bildiğimiz bütün gerçekler,
Her doğru, bir düşmüş aslında,
Gözlerimi çevirdiğim her yüz, biraz yabancı,
Yabancı bildiğim her söz, biraz doğruymuş meğer.

Kafa yorduklarım,
Yürek acıktıklarım,
Hani bu asla olmaz dediklerim,
Çalmanın, çırpmanın günah olduğunu bildiğim gerçeklerim,
Koca bir aldatmacaymış...

Koca bir yalanmış dünya,
Her tarafa esneyebilen ipin kuvvetiymiş, güç…

Gün,
Acıyı omuzlamış yüreklerin, sahipsizliğiymiş…

Ağıtlarmış, gece karanlıklarında duyduğumuz sesler,
Dipsiz kuyulara düşmek kadar, çaresiz oluşmuş ümitsizlik.
Vatan, vatanı bilmeyen densizlerin avuçlarında kayıp giderken,
Her gece, hoş bir seda da Allah’a sığınmakmış tepki.

Yaşam,
En vahim çıkmazlarda bocalamakmış,
Savrulmakmış bildiğimiz doğruların gerçekliğinde.

Mücadele,
Düşe düşe yıpranacağımızı düşünenlere, yuvarlanarak büyüdüğümüzü göstermekmiş.

Gönül ile aklın çelişkisiymiş sevda,
Aşkmış, bu yüzden sevdanın adı.
Yaşamakmış, yıpranmakmış, hüzünmüş ama
Yine de inadına mutlu kalabilmekmiş umut.

İşte bu yüzden herkes beceremez yaşamayı,
Acıyı omuzlamış yürek olmak zordur çünkü.
Yalana, riyaya, yokum diyorsa gönlün,
Bil ki, en mesut-u yine de sensin hayatın.