0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
836
Okunma
çocuklarımız...
çocukları seviyorum
hepsini ama hepsini...
sokakdakileri daha çok.
tüm bildiklerimi lanetleyecek kadar.
ve tüm yapıp etmelerimi...
tanrının yeryüzündeki
elçileri onlar...
gözümle değil,
yüreğimle ve insanlığımla ağladığım onlar.
ve
bizim kirimizi temizleyecek kadar, masumlar...
görünce utancımdan
kafamı kaldıramadığım da onlar...
insanlığın terazisi
vicdanın mihenk taşı da onlar...
gerisi hikaye olan,
tek doğru.
insanlığın namusu diye bir şey varsa, onlar...
hangisini daha çok sevmeli ?
beslenmekten ayakları büyüyeni mi,
açlıktan gözleri büyüyeni mi...
hepsini ama,
namusumuza en çok dokunanı
büyüyen gözlüleri...
kendimden utanarak
yediğim ekmeği zıkkım sayarak.
daha fazla seviyorum onları...
gerisi hakikaten hikaye...
b.t.organon
