Hatırla yaşamında,
Sıkışıp kaldığın anları.
Kendine ve dünya’ya,
İsyan ettiğin zamanları.
"Ben de insanım",
"Ben de kokuyorum",
Dediğin olayları.
Bazen;
Kabuğuna çekilip,saklanıyorsun.
Bazen de,her şeyi bırakıp,
Çekip gitmek istiyorsun.
Sonra,bir bakıyorsun,
Güneş,yeniden doğuyor.
Her şey yine,
Kaldığı yerden başlıyor.
Sürekli,mutsuz olarak yaşayamazsın.
Bir fanus içinde,saklanamazsın.
Kendin olmaktan başka,
Her şey,olamazsın.
Tanrı ve Evren,
Kim olmayı seçersen,
Sana,onu verir.
Sen,vermeye başlayınca,
Mutlaka,o sana geri gelir.
İçindeki sesi susturma.
Susturdukça,kayboluyorsun.
Evren’de,
Eksik ya da,yanlış yok.
Her şey,"bir ve tek"
Sana düşense,üretmek.
Yaşamak için,
Ruhunu,duygularını,
Hislerini dinle.
Çık artık,
Yaşamını hapsettiğin fanusundan.
Çıkar ruhunu bedeninden,
Kendi Okyanusundan.
Yükselt gök yüzüne,
Saman yoluna,
Kendi yıldızını bul elinle,
Ve sonsuzlukta tınılayan,
O,"İlahi Senfoni"yi dinle.
Tuğal KÖSEMEN