her gün yokluğunla yok olduğum bu şehirde
yine sana doğuyorum inatla



kalemi kırık acemi bir şair gibiyim şimdi
bütün sözlerim bir başka hasrete gebe olduğunca
ki...geceler başlı başına bir düşmanken bana
ben göğsünde sabahlar devşiriyorum umutla



ve her yer soğuk
bütün caddeler kan kokuyor burnuma
ki kendi içinde bitmiş bir şehirdeyim
biliyorum
bütün bunlar yokluğundan



bağışla beni...
senin olmadığın her yer
bir cehennem bana



ayak üstü hikayeler anlatılır benim sokaklarımda
karşıma kirli yüzler çıkar her kapı aralandığında
ve riyakar vuçutlar bir damla suya hasret kaldıkca
bütün sözler yalana düşer umutlar karanlığa usulca



şimdi ben

bitmez yokluğunu dirhem dirhem ölerek yaşıyorum
bütün gölgeler acemi bir telaşın kuçağına sığındıkca
ve adımlarım aceleyle giderken bir uçurumun kenarına
sızlayan düşlerimin koynunda yitiyor umutlar yavaşca


aşk
yenilemekse kendini baştan sona
ben yokluğunla ölüp
varlığınla çoğalıyorum hayata



haydi gül

aldırma sen satır alarına sıkışmış göz yaşlarıma
yeni bir umut ek pencerenin en güneşli tarafına
ve adına sevgi de vefa de ve de aşk de
unutma ki her gün güneş doğacaktır sana aşkla



ay/su