Müjdedir.. Bahardır.. Direniştir.. Zaferdir..
Doğallıktır.. Asiliktir.. Özgürlüktür..
Saflıktır.. Masumiyettir.. Beyazdır.. Sarı güneştir..
Gem vurulamaz.. Yok edilemez.. Kökü heryerdedir..
İnatçıdır.. Direngendir.. Yok edersin ama o her bahar yeniden bitendir..
Uçurum kenarında, ovalarda bayırlarda, kaldırımda, kapı eşiğinde açandır..
Asildir, mağrurdur, alçakgönüllü ve başeğmezdir..
Bir fakirin avlusunda, bir zenginin vazosunda da özü birdir değişmez..
O papatyadır, o çiçeklerin en kalabalığı,
o çiçeklerin yok edilmesine en çok başkaldıranıdır ..
Çiğnersin, toplarsın, başına taç edersin, eline bi buket derlersin..
Hayvanına ot eder, çifti sabanı salar sürersin..
Bıkmaz pes etmez, ruhundan misyonundan taviz vermez ..
O her yıl bu zamanlar bize yeniden yeniden direnişin destanını yazar,
baharı gözümüze sokar, haykırır ovalardan, dağlardan , yol kenarlarından..
Kalk uyan eyy insan ...Bak ben geldim..Kışın sonu bahardır..Uyan..
Evrende her maddenin, her canlının, her bitkinin manevi bir anlamı bir ruhu vardır..
Papatyaları hepimiz severiz herkese farklı anlamlar çağrışımlar hissettirir..
Heryere çizerdim çocukken, okul defterlerim, okuduğum gazete kenarları papatya figürleri ile kaplanırdı..
İmza atar gibi, gayri-ihtiyarı kalemimden düşerdi..
Ders dinlerken, birinin sohbetini dinlerken imzalarımdı onlar.
Ben papatyaları böyle anladım, böyle anlamlandırdım ve böyle sevdim ruhumda , ruhuma hep papatyalar ektim..
Sevince taç etmeyin, sevince ruhunuza ekin giyinin içselleşin..
Sevgiyle ,, Sevgilerimle ..