kendime gelmem gerek
biraz şaşırtmalıyım baharı
ondan önce çiçek açıp
ondan önce başlamalıyım
mutluluk oyununa..

sevmelerim can yakıcı

biraz garip tavırlarım
kaygılı beklentilerin adamıyım
ruhun tadını yitirdiği çocukluğumda
birşeyler vardı sabredebildiğim..
yitik bir yolun ardına düştüm hep
sonunun gelmeyeceğini bilerek
her yol ayrımında,durup düşündüm.
kişisel bir tavır değildi sergilediğim,
küçük bir köpek gibi işte acizliğim...

sıradanlaşmaya başladığımda anılarımla
başka bir hayatın kapısını çaldım.
bir şeyler vardı sabredebildiğim
hatta hala sevebildiğim...
ikimiz de bir tufanın parçasıydık onunla
yalnızca dertlerimiz uymuyordu birbirine
kendine gelişinin ardındandı
tuhaf tavırları
oysa
tuhaf tavırlarımdandı kendime gelişim.
bir gölün iki kuğusuyduk
bir ırmağın iki ayrı rengi
bir menekşenin iki ayrı kokusu
arının siyahı-sarısıydık:)
gençliğiydi bir yaşamın
bense yaşlılığı

şimdi ortak bir ölümün çocuğuyuz ikimiz de...