Sen yine yoksun ya!
Bu gece daha karanlık
Ve…
İnadına daha sessiz!
Ben yine mahkûm olsam da yalnızlığa
Geceler yine koyu lacivert
Hep aynı zifiri karanlık
Sadece bir fark var arada!
Dolunayla birlikte
Hüzünlü bir şeyler gizli bu gece de…

Düşünüyorum!
Soruyorum kendime: Acaba?
Acaba diyorum.
Rengim mi kararmış
Benzim mi solmuş
Yoksa bana mı öyle geliyor
Yalnızlığım zifiri karanlık gecede?

Peki, neden?
Bu gece neden suskun?
Her zamankinden neden daha farklı?
Hep bana mı esecek baharı yaşadığımı düşünürken
Hazan mevsiminde hüzün rüzgârları?
Estikçe kasıp kavuracak içimi…

Geceler özlemlerime kamçı vurur
Yaralarımı azdırır kanatır
Yüreğimi yakar kor ateşi hasretin
Bakışlarım donuklaşıp odaklansa da bir noktaya
Görünürde hiçbir şey yokur boşlukta
Zifiri karanlıkta gülmeyi unuturum
Gecenin siyahı süzülürken gözlerimden
Yalnızlığıma isyan ederim…

Özlemlerin büyüdükçe büyür büyür
Sığmam kabıma!
Hasretin kor ateşi düşünce yüreğine
Zifiri karanlık gecelerde kaybolursun gözyaşlarına set çekemezsin
Sevda ateşi yakmıştır bir kere sol yanını
Elinden hiçbir şey gelmez
Gücün sadece ağlamaya yeter
Çaresiz kalırsın
Kim bilir, çaresizlikten
Aklından ölüm geçer, gözlerin tavana asılı kaldığında…

Her şeyimi seninle noktalamak
Biz olup hayatı paylaşmak isterken
Sen hiç olup çekip gitmeyi seçtin
Ben yollarına güller döküp dönüşünü beklerken
Sen sonu olmayan dönülmeyecek yolları seçtin

Ben zifiri karanlık gecelerde soğuk yatağımda için için ağlarken
Sen başkalarının sıcacık yatağında hayat buldun...
Meğer benimkisi umutsuz bir sevdaymış
Kaçak yolcuymuşum yüreğinde
Pusulamı şaşırıp rotamı kaybetmiş
Sensizlikte kaybolmuşum
Zifiri karanlık gecelerde…

Mustafa KARAAHMETOĞLU
14.02.2015